Blog

Çiçek

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen
çiçek

            Biliyorum bazı fikirleri eyleme dönüştürebilmek için birkaç gece uykusuz kalmak gerekiyor. Şimdi sana tekrardan ‘sadakat’ masalını anlatmak isterdim ama sol elimin yüzük parmağından vücuduma dolan sensizlikten sonra kelimelerim pek sığ. Bazen adımı söylemekte zorlanıyorum. Benliğimden bu denli uzak oluşum gerçek, doğru tanımıyla bir kayıp olmalı. İşlerimi, düşlerimi ve sözlerimi sana göre düzenlediğim için oldukça fakirim son zamanlarda. Ruhumun yaraları her tedaviyi reddettiği için her tökezlediğimde sana sövüyorum. Sanırım ben ilk olarak dizlerimin bağını yitirdim. O gün bu gündür güçlü adım atmaktan acizim. Belki de aynı yöne adım atamıyor oluşumuz beni bu kadar güçsüz kılıyor. Şimdi yanımda olsan mesela, aynı yöne sol adımlarımızla başlasak hatta yolumuza çıkan basamaklar bile bozamasa ritmimizi aynı olmaz ki; sen yanım değilsin artık. Bu ve bu yoğunluktaki acı düşünceler gecelerimi sabaha bağlıyor. Birlikteyken dile getirdiğim ve bizi sonsuz mutluluklara kavuşturan o fikirlerimi eyleme dönüştüremiyorum. Birkaç kez denedim çünkü herhangi bir işte başarılı olduğumda, yani o işi başardığımı haber aldığım anda içinde bulunduğum tarifi imkânsız mutluluğu seninle yaşayamayınca çok mutsuz oluyorum ben. Başaramamışım gibi mutsuz oluyorum.
            Çok şey değil istediğim, sarılmak çok mu ki? Sarılmak az ama mutluluğu çok. Azdan çok. Ben güzele, huzura ‘sen’ demişim, şimdi söz sende; sen olmayanda huzur olur mu? Sen olmayan güzel olur mu? Güzelim.



Fotoğraf: Murathan Özbek

mirfanK’12
Blog

Tanımsız

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

t a n ı m s ı z
Sokaklar kalabalıklaşıp güneş dağların ardına sığındığında genç adam bardan içeri girip yüksek masalardan birine oturdu. Cebinden bir deste mektup çıkarıp okumaya, bir taraftan da kilise defterini andıran bir deftere yazmaya başladı. Sürekli hareket halindeydi, dönüp diğer masalara baktım, tıpkı benim gibi, oranın müdavimi insanlarla dolu mekânda hemen hemen herkes onu izliyordu. Bir süre sonra masaya büyük bir şişe şarap ve iki kadeh geldi. Genç adam her şeyi bırakıp şarabıyla ilgilendi. Deprem oldu. Bar yine olduğundan fazla hissettirdi bu depremi. Birkaç avize biz dışarı kaçarken büyük bir gürültüyle yere düştü, tüm bu seslemeler depremin şiddetini –bize göre- artırıyordu. Apar topar dışarıya kaçtık, kendi aramızda istişare yaptık, son yıllarda karların erimesinin ardından gelen depremlerin en şiddetlisi kuşkusuz buydu. Ortalık durulduğunda tekrar bir sallantının olmayacağı inancıyla içeri girdik. Ben masama yöneldim, avizelerden birisi masamın hemen yanına düştüğü için oturamadım, aradan biraz zaman geçti, genç adam ortalıkta yoktu, masasında defteri ve mektupları olduğu gibi duruyordu. Tokuşturduğu sahipsiz kadeh sallantıyla devrilmiş, bazı mektupları kana bulamıştı. Birkaç kadeh daha içip üzerime vazife olmayan şeyleri kurcalama cesaretini kendimde bulunca genç adamın masasına geçtim ve defterini alıp okumaya başladım:

[…] Bu yıl da gelmedin, ben sana söz verdiğim gibi her yıl, güneş kilisenin çanını parlatırken buraya geldim ve sen, geniş eteğini savura savura gelmediğin her saat ucu körelmiş bir falçatayla sol yanımı doğradılar. Bu nasıl bir şey bilir misin? Sensizliği kavrayamıyorum; mantığım, bizi yarım bırakmanı anlamlandıramıyor. Şarabın sahipsiz; bu mekân sensiz soğuk, yoksul, sakat. Ama ihanet.
Tüm bunlardan haberin yok tabii, biliyorum. Hem haberin olsa gitmezdin değil mi? Yahut gelirdin. Sen ikisinden de biraz biraz yaptın. Biraz geldin, biraz gittin. Şimdi sen yaşıyorsun. Üstelik ağzında ayrılığın ekşi tadı da yok, hem ihanetten kim ölmüş ki? Ben bedeni kusursuz kuşatılmış bir ölüyüm. Ruhum eskiden limon bahçesi olan bir çölde ekşiyor. Boş ver; sadakat kimi yaşatmış ki? […]

Keşke okumasaydım.

Fotoğraf: Murathan Özbek

mirfanK’12
Blog

Bütün

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen
bütün
Kirpiklerimde titreyen yaşlar ve sıcağa meydan okuyan bir eda ile yollara düştüm. Gamzelerimin damarları çekiliyor, hissediyorum. Yakınlarda bir şey seni andırıyor olmalı. Benim yüreğim sebepsiz yere koşmaz ki. Giderken hangi rüzgâra emanet etmiştin kokunu? Kaç zamandır kokunla besleniyorum biliyor musun? Ruhumun yakıtıydı boynundan esen rüzgâr, işte bu öyle bir sensizlik ki burnumdan soluyorum. İşte bu öyle bir sensizlik ki yakıtım bitti, düşüşe geçiyorum.
Ulanmış bir kuzu gibi geziyorum boş sokaklarda. Sanki üzerime iliştirilen deri benim değil ama sen beni kokumdan bulup emzirecekmişsin gibi. Ulanmış bir kuzu gibi sessiz yürüyorum. Herkes ‘aşk’ diye haykırırken ben ölen seni susuyorum. Çünkü ben aşk dediğimde herkes senden geriye sayıp saklanıyor.
Güneş çıplak ayaklarıyla üzerimde yürümeye başladı, her tarafım yanıyor. Sen bu sokaklarda amaçsız yürümenin ne demek olduğunu bilir misin? Zamana aldırmadan, sana kavuşma acelesinden mahrum, yalın ve güçsüz yürümek ne demek bir fikrin var mı? Şu sokağın göbeğinde kahve falı baktıranlar kadar çaresizim şimdi, belki de daha beteri. Kimse önümde bir yoldan bahsetmiyor. Kısmet kelimesi benim için bir kaçış yolu, kalp yalnızca bir organ –yalnız bir organ- sensizlik ise fincanımın dibi; yoğun, bütün, ağır.
İşte sokağın sonu, kulaklarımda Türkçe’nin en çirkin kelimesi yankılanıyor: “hoşça kal.”
Uzaktan seçtim seni; ilk boynuma atladığın yerdesin. Orada oturuyorsun, yanındakinin boynuna gömülmüş başın. İşte ‘bizim’ deyip sahiplendiğimiz demir masa. Üzerinde aynı şeyler var; beyaz hırka, kahverengi etek ve yüzünde aynı tebessüm. Senli dünyam fire veriyor. O dünyadan kopup giden her şey çaresizliğime pelesenk oluyor.
Aynı yer, aynı gülüş, aynı oturuş; yanında biri var farkındasın değil mi? Birisi sol yanında, yanın olma hevesinde hissediyorsun değil mi? Ve o birisi ben değilim, biliyorsun değil mi? Bil istedim.

Fotoğraf: Murathan Özbek

mirfanK’12
Blog

Cerrah Şarkılar – XXI

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

bugün hayallerimi gördüm seninle yürüdüğümüz o son sokakta.
mevsimin farkına varmış hepsi, üşümüşler, ısınmak için birbirlerine girmişler. aralarından seni daha iyi telaffuz edeni seçip sarıldım.
diğerleri hâlâ üşüyorlar,
haberin olsun.

Blog

Cerrah Şarkılar – XIX

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

yaklaşık birkaç asırdır -abartmayı severim, bilirsin- elimi uzatıp tokalaştığım herkese “öpme, hastayım.” diyorum. zihnimde canlanan bi’ sahne var çünkü; arabadan inip arkama bakmadan yürüyorum, çünkü arkama bakarsam ağlayacağım biliyorum, sonra bi’ kapı kapanma sesi daha geliyor, sonra koşma sesi, sonra boynuma atlıyorsun sarılıp ağlıyoruz; ne yazık ki sonra öpüyorsun beni ve hiç konuşmadan ayrılıyoruz. aradan yaklaşık birkaç asır geçti -abartmayı sevdiğimi söylemiş miydim?- sen öpmedin ama biz konuşmadan ayrıldık seninle. yanağımda bi’ yerdesin hâlâ ama hastalıksın, seni kimseye bulaştıramam.

Blog

Cerrah Şarkılar – XVIII

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

kimsesizliğine emanet edilmiş evlerin yanından hızlı geçtik. sonuçta bizler kimsesizliğin kemiğine bıçak dayayan hisler idik. ruhumuzun “huzur” ile ilgili tüm vanalarını açık bıraktık; aşıklar çay bahçesinde biraz limonata hikâyesi dinledik. “ada’dan beslen” dedi birisi.
tepeden büyükada rum yetimhanesi’ni gördüm ben; içimden birkaç kimsesizin kemiklerinden bıçaklarını çektim, alışkanlık işte.
hem sonra düşündüm de; iyi ki seninle gelmemişim ada’ya.

Blog

Cerrah Şarkılar – XVII

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

biraz önce arşivimi kurcaladım; istatistiklere göre hayatıma giren her üç kişiden birisi dudağında “asla gitmeyeceğim!” türküsü ile çalıların arasından kaybolmuş. şimdi ciğerlerimde kalan tek nefesi arşivimin üzerinde biriken tozlara harcayamam. diyorum ki üçün beşin hesabını yapmayalım artık, sende ilerde durduk yere hatırlatma kendini, hep aklımda kal, gitme.

Blog

Cerrah Şarkılar – XVI

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

çok masum bi’ öpücükle karşılamıştın beni. yaprakların dâhi kıpırdamadığı bi’ akşamdı, ortalığın dağınıklığını anlatmam mümkün değil. açıkçası bu şen halimizi çok özlemiştim. sonra durmadan yürüdük seninle. bi’ uzadın, bi’ kısaldın dün gece ama hep güzeldin, en güzeldin.
sonra gözlerime hiç bakmadan gittin.
kan rüyayı bozar sevgilim, gitme.

Blog

Cerrah Şarkılar – XV

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

göz göre göre görmezden gelebilmek çok büyük yetenek, o yüzden güzel gözlerinden öperim. ben sende ne ara hepten kayboldum bilmiyorum ama gözlerinden başka bi’ ışık getirecek beni kendime. sen bitti san; sıradaki yalnızlığım sana geliyor.

Blog

Cerrah Şarkılar – XIV

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

beni geçmişime taşıyan şarkılara rastlıyorum bu ara, endişelenme ama. yüreğimde kalan sevgi sana yetmez diye geçmişimden koparıp alıyorum bir şeyleri. sana ihtiyaç duyuyorum fazlasıyla, sonra duymamayı öğreniyorum. anlayacağın hayat zor; ben dozunda sevmeyi bi’ türlü beceremiyorum.

Blog

Cerrah Şarkılar – XIII

Yayın tarihi yayınlayan Yönetmen

bi’ gün beni seveceğin ihtimaline yaslanarak sevmedim seni. yani sevmedim seni derken öyle değil, çok sevdim seni ama bi’ gün sen de beni seversin diye değil. ben seni ilk gördüğümde biliyordum aslında seni çok seveceğimi. şimdi bir şey daha biliyorum; sen, sevmiyorsun beni.