Ömrümün en hüzünlü yeri burası ve burası sadece bildiğimiz kadarı. Geçen sene bu toprakları adımladım, her karesini fotoğrafladım, orada yaşayanlarla konuştum, üzerine tek kelime yazamadım. Hâlâ zihnimdekileri toparlayamıyorum. Bu acı o kadar yakıyor ki.

Bugün Sırp askerlerinin tüm gizleme çabalarına rağmen hâlâ toplu mezarlar bulunuyor. En ilginci ise toplu mezarlardan bazıları oradaki kardeşlerimizin toprağa karışması, o bölgede Artemis adıyla bilinen bir çiçeğin açması ve bu çiçeklere gelen mavi kelebeklerin çoğalması neticesinde yapılan kazılar sonucunda bulunuyor ve yaklaşık 300 toplu mezar keşfediliyor.

Anıt mezarların üzerinde ise Bakara 154 yer alıyor: “Allah yolunda öldürülenler için “ölüler” demeyin. Hayır, onlar diridirler, fakat siz bilemezsiniz.”

TİKA ve Stari Grad Belediyesi işbirliği ile açılan 11.07.1995 Anma Galerisi’nde Bosnalı Fotoğraf Sanatçısı Tarık Samarah’ın katliamı gözler önüne seren müthiş bir sergisi bulunuyor. Sergide Türkçe dil seçeneği mevcut, ziyaret etmenizi şiddetle tavsiye ederim.

tüm dünyanın kör ve sağır olduğu Srebrenitsa’da yaşanan soykırımı unutmadık.

“Ne olursa olsun soykırımı unutmayın. Unutulan soykırım tekrarlanır.”

Aliya İzzetbegoviç

Otoimmün: bağışıklık sisteminin yanlışlıkla vücudun normal dokularına saldırdığı bir durumdur.

Yaklaşık otuz gündür bağışıklık sistemim saç köklerime saldırıyor. Bunun Latince çok havalı bir adı var. Ama konu bu değil. Konu çözümün ta kendisinin sorunun göbeğini kaşıyor olması. Başka bir deyişle güvendiğim dağlara kar yağdı.

Doktor “bağışıklık sistemin saç köklerini zararlı görüyor ve saldırıyor, yani kendi kendine zarar veriyorsun” deyince içselleştirdim. “Sebebi?” diye sorunca, “tıp henüz” diye başladı cümleye. Modern tıbbın ilerleyişine ayak uyduramadım. Bence bir zaman, bir yerde kendime yok yere değer verip ballandıra ballandıra kendimi sevmiş olmalıyım. Ortada hiçbir sebep yokken ayna karşısında “seni seviyorum” demişimdir kesin. İyi bakmışımdır kendime. Bunun başka açıklaması olamaz.

Yine de dert bizden şifa Allah’tan.

Arkada çalsın:

mirfanK’20

gökyüzünde yalnız gezen yıldızlardan da yalnızsın, tüm yıldızlar Cuma akşamında istiklâl marşı okunurcasına sabit dururken tek şansını 35000 ft yükseklikte giden bir uçaktan dilek dileyerek kullanıyorsun, farkında değilsin.

sen -istediğin gerçek olsun diye- gökyüzüne baktığında bir şeyler kıpırdadığı için kendini şanslı görüyorsun. o şey olmadığında -sevdiğin seni sevmediğinde- ise dünya duruyor sanıyorsun. 
öyle değil. dünya ne zaman duruyor biliyor musun? birisini -seni sevmesini beklemeden evvel- her şeyiyle sevdiğinde duruyor ve faraza o kişi seni sevdiğinde tek kişilik bir bilet varmış da onu sen almışsın rahatlığıyla davranmadığında duruyor. 
şimdi bekle. yıldız sandığın şey geniş gövdeli bir uçak olduğu için değil, böyle kötü geçen bir gecenin sabahında güneş nasıl doğuyor acaba diye bekle. dün sabah nasıl doğduysa acıyla yoğrulduğun o gecenin sabahında da güneş o kadar güzel doğacak. 
bir ip at kuyuya attığın kendine. dünya dönüyor, bak.

mirfanK’19