Blog

Yine Onlar

Bir gün kopacağız
Ama
Azrail’in kollarında görmek istemiyorum seni.



Toparlanmış et parçacıkları ile dolu bedenim. Kesip atıyorum hepsini acımadan. Arkama yaslanıp baktığımda gözlerinden başka bir şey belirmiyor ufukta. Güneşin doğuşu, batışı veya hiçbir tabiat olayı ilgilendirmiyor beni artık. Sahtelikler içerisinde dişte çizilmeyen altın sevdalar doğuruyorum kan revan içinde. Yıkayıp bakmak ister misin?

Sırtımı yasladığım duvarlardan demir sesleri geliyor. İşitme yetimi kaybediyorum bu uğultuda. Seni kaybetme korkusundan dahi bahsedemez oldum, içime mi işledin ne? Karlar altındaki yapraklar kaplamış yüreğimi. Üşüyorum, titreyerek seviyorum seni. Dudaklarımdan dökülenler paramparça ediyor yüzümü korkuyorum bir gün köşe başında tanıyamaman ihtimalinden.

Biliyorsun.

Olsun.

mirfanK’10
[Geldileryinenolurgitsinler]

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir