Dışarısı aydınlık biraz, bugün biraz daha ümitliyim gelmenden. İçim titriyor bu ihtimallerle boğuşmaktan ama yine de hayal kuruyorum sensizliğin bataklığına, yıkılması kolay olsun diye.

Güneş terketmek üzere, son gösterisini yapıyor. Rengi tuhaf garip bir havaya büründü buralar. Avuçlarım başka bir elde terlemeyeli çok oldu.

Sen gel diye…

Yıldızlar gelecek birazdan, onlardan en sevdiklerini, hani “şuna baksana ne güzel” dediklerini toplayacağım tek tek…
Ve gözlerin “onu” düşündüğün zaman dalıp gittiğinde boğulmayasın diye tavana süs yapacağım.

Bir şubat soğuğunda sen, hayallerimi öksüz bıraktığında onlar yine yokluğunun koynunda hasretine “anne” dediler, dışarıda da hasret rüzgarları esiyor.

Gel utansın rüzgarlar…

Beni en çok beğendiğin gecede gibiyim şimdi.
Yanımda sahte, yakışıksız ve alnında “u-mutsuz” yazan bir eş yok ama benim sakallarım dahi aynı boyda, sevdiğin gibi.
Özendim bu geceme de.
Gelirsen beğen diye.
Çiçeklere öğüt verdim, anlattım sen gibi kokacaklar bu gece.

Paspasın altında anahtar yok bu kez. Gururumu sakladım tam ortasına, gelirsen eğer iyi sil ayaklarını. Aşka dair tutulmayacak sözlerini çıkardım buzluktan.
Buzu açılır birazdan, gel en kızgın tavada kızart ite köpeğe yedir sözlerini, n’lur sen yeme!

Kapısı kilitli odanın duvarını sildim hayallerimle, onunla çekildiğin fotoğrafları yapıştırdım gelişigüzel. Geçip ıssız sandalyemden baktım, flu bir defolu aşk var karşımda. Yüzünde de çakma bir gülücük, yüzsüzce.

Hayır kızmıyorum sana.

Gel sen.

Seni kazandığımda gülmedim.
Şimdi ağlamamı bekleme benden.
Çünkü ben kaybetmedim, biz kaybettik.

Bugün seni bekleyişimin ilk yılı doldu.

Bu da ulaşmayacak mektuplar arasında yerini alacak şüphesiz. Ama olurda gözün çarparsa anla ki devam ediyor tutkum…

“… Sen başka kollarda arararken mutluluğu, ben sustukça soldum. Halim vaktim kalmadı inan, ama bekleyeceğim seni bil. Bil ki birisi olsa da parçam ben yine o gün kadeh tokuşturacağım parçamla yokluğuna…


Bil ki sevecek seni içimdeki -çatlak- ve sızamayacak kimse o çatlaktan…”
 

“… O çok sevmişti, en az benim kadar çok…”

Yanmasın ciğeri,

Benim gerçeklerimin enkazında ufanmasın hayalleri. Sırf mutlu olsun diye birileri umutlarını peşkeş çekti diğerleri.

Masmavi geceleri, doğum çığlığı gibi süslüyor her yeri. Komşu şikayetçi olsa da adı sevda konamaz hiçbir dala…

Sırf ben duvarlara sürterken hayallerimi, o kıvılcımlardan yanmasın diye gittim.

Gerçek şu ki;
Sevdim ben,
“Onun benden nefret etmesine izin verecek kadar, bunu izleyip delirinceye kadar çok sevdim.”

mirfanK’08 (ikibinsekiz)

Utandım,

Sana sevda demeye utandım.
Uzatma,
Sen bir başkasına hibe ettin tüm hayallerini.
Hiçbir gurursuzun yapmayacağını yaptın sen,
Ve beni köpek gibi sevdiğini bilmeden.
Uykusuza masallar artık.
Uyut uyutabilirsen.
Sen büyük bir yola girdin
Küçücük hayallerin ve ufkunla.
Bu zavallı dünyaya bir küçük daha doğurmaya.

Biz yakışmadık bu dünyaya “aşk” neylesin?
Ay’dan bakıldığında görülen en büyük kahpesin!

mirfanK’09

Alın sizin olsun eski sevgililerim, benden uçup gidenler.
Elbet vardır dünyalarında bir kalem,
Sevişirken dikkat edin, çıkabilir bir yerlerden dudak izim, gölgem.
Dokunmasam bile yoklayın yüreklerini, elbet dokunmuştur bir cümlem.
Parmaklarınızı usulca gezdirin tenlerinde vardır bir işaretim.
En pürüzsüz sevdalara idi en günahsız yeminim.
“Ahh” etmişlerdir benden sonrakiler, “biz böyle sevemedik” derler elbet.
Gözbebeklerinde vardır bir İrfan, gece de çıkar gündüz noksan.
Tüm bunlardan sonra ben yoksam,
Değmemişim tenine, çünkü değmezmiş sevgime.
Sonra sakın anmayın adımı ey eskimişler!
Ben eskitmedim sizleri, eksiltmedim.
Ben
Sadece
Sevdim
Ve
Usulca
Gittim…

Hep arkada otururduk
Hep yalnızken mutluyduk biz
Sonra biraz da gurur vardı
Yaklaşmazdık, konuşmazdık
Hep ayrı bir dünyadaydık
Hep ordayken mutluyduk biz
Sonra biraz da gurur vardı
Yaklaşmazdık, konuşmazdık
Ve
Şimdi bir duvar örülü,
Hiç yıkılmaz aramızda.
Yaklaşmak zor istesen de,
Biz yarattık acıları…
Kaderimizi biz yazdıkça,
Renklerle bir siyah yaptık…

AltgRup

Al güneşi ardına da dur dağların önünde.
Yüreğinden gelsin sesin,
Haykır kalbin patlayana kadar.
Tut ikimiz adına ne kadar dilek varsa,
Yalvar adanan tum beddualara.
Hadi, tut kolumdan sürükle yemini bozulmamış diyarlara.
Yakamozlar acizken sen inatla ayı kovala.
Hadi yosma, al beni tüyü bitmemiş suratlardan.
Hadi
Yosma
Ben aşığım sana.

Birbirinden hiç ayrılmayan harfler arasına usulcaa iliştirilen nefes gibiydik.
Düşün ki ben soluksuzluğu marifet saymaya başlamışken sen başka ciğerlere nefes oluyordun.
Uyan
Ve
Gel tükenmeden umudum, çürümeden filizler uyan!
Ve
Gel
Dal olmuş
Uzandığım
Her
El.

Kayıptan Sesler Korosu
Günün batışı ile kalabalıklardan uzaklaşmış aynı klişeleri yemin saymış iki tane çaresiz yer ediyor beynimde. Her yere düşüşte en az sızlanan kahraman sayılıyor ve “hayal” adı verilen gerçeğin teorik kısmına adapte oluyor iki çaresiz. Belki bir temizlik adıdır hayal. Öyle olsa dahi bu temizliğin ardında bıraktığı çaresiz ve kahverengi iki tortu onlar.

Yan yana uzanmış aynı tavanın farklı çatlaklarında derman aramaktayız. Yorgan çenemize kadar gelmiş, çaresizlik paçalarımızdan boşalıyor. Gözlerimizi çok az kırpıyoruz, birbirimize hiç bakmadık, bakmıyoruz. Karanlık can sıkıntısı gibi duruyor bu gece. 18:03’te kalkan bir gemi ile ruhunu peşkeş çekiyorsun güneşin gittiği bir yere.

“Ne düşünüyorsun?” diye soruyorsun. Hayal gibi diyorum. Hayal gibi bu yaşadıklarımız. Sadece seni ben seslendirmiyorum. Gerçekmiş gibi konuşmaların. Yani rüyalarımdaki gibisin. Ama bu hayatın da birinin hayali olduğunu göz önüne alırsak hiçbir farkı yok yaşadıklarımızın kenarı ısırılmış bir hayalden. Bazen kalabalıklarda yürürken hayal kurarım senin üzerine, yüreğimin üstünde oynanıyor bu hikaye. Seni seslendirirken daha düzgün seçiyorum kelimeleri. Bense sürekli bir kekemeyi oynuyorum. Aşık olan sefil adam misali. Ama bu yaptığım çoğu insan için delilik ibaresi olduğu için içten içe seslendiriyorum konuşmaları. İkinci yastığımın yerinde sen yatıyorsun. Adlarınız aynı ama senin boyun biraz daha uzun. Ayrıca yastığım sen gibi kokmuyor. Konuştuğun zaman sesin yankı yapıyor. Ben seslendirince bu kadar gerçekçi değil işte. Pek bir farkı yok anlayacağın. Yüzünde anlam veremediğim bir tebessüm var. Bir gidişin karşı konulmaz gururu kemirmiş içini sanki. Uyku ile harap etmek istemiyorum bu zamanı. Seni seyredebilirim mesela.

Kayıp giden gözler arasında bazı yeminlerim sıkışıyor. Elim mahkûm sen yerine başka bir yastığa sarılmaya. Öyle yapıyorum aslında. Elini tuttuğumu hayal dahi edemiyorum. Bu bir temizlik ise demiştim, ellerimiz kirli kalıyor sevgilim.

Daha da gerçekçi olmaya başlıyor her şey. Sen yavaşça sokuluyorsun yanıma. Dışarda büyük bir tipi var. Kar yağıyor usulca ve poyraz esiyor bu gece. Camdan dışarıya bakıyorum. Kar taneleri yere düşüyor, poyraz alıyor bir daha vuruyor yere, bir daha, bir daha ve bir daha… Poyraz gibi insafsızsın sanki. Camların arasından sızan rüzgar sesi ninni gibi geliyor. Göz kapaklarının üzerine bir gidiş oturdu senin. Dalıyorsun adını dahi bilmediğin diyarlara.

Gece soğuk
Gece mavi
Gece titriyor
Sela sesi var. “Namaz” diyor imam, “uykudan hayırlıdır”. Bilirsin severim sabah ezanı dinlemeyi. Sen uyurken usulca terkediyorum yatağı. Ama seni değil, sakın yanlış anlama. Dinliyorum ezanı ve dua ediyorum. En günahsız gecelerim şahittir en berrak dualarıma. Sen daha rahat uyu şimdi sevgilim. . . .

Sabah uyandığımda yanımda olmadığını görüyorum fakat algılamam biraz zaman alıyor. Apar topar gittiğin belli üstümü açık bırakmışsın ve annemin de küçükken öğütlediği gibi “Üstü açık yatarsan gece üzerine kar yağar.” buz tutmuş her yanım. Gözlerim odayı talan ediyor bir iz, bir ışık bulmak için. Beyaz bir kağıt var masada. İşte orada duruyor yarım bıraktığım şarabın yanında. “Sana karalamışt…” diyerek üstünde durmuyorum. Aslında gözlerim biraz fransız kalıyor. Çünkü onlar aslında seni hiç görmediler. Bir fotoğraf karesinde gördüler belki ama mimiklerinle yüzünü hiç bağdaştıramadılar. Bu yüzden yaşla uğurlamıyorlar. Başka bir iz olmalı diyorum, sağı solu kolaçan ediyorum ve buluyorum mavi bir kağıda gazete harflerinden bıraktığın “Hoşçakal” yazısını. Galiba yazanın kim olduğunu bulamamam için böyle bir yöntem seçtin. Harfleri yapıştırırken de eldiven takmışsın. Bu profesyonelliğin karşısında sessiz kalıyorum. Ama yüreğim öyle değil. O yüzünü de gördü, mimiklerini de gördü, gülüşünü de. Yüreğime ağır geliyor bu gidiş. O da haklı aslında “ölmek istiyorum” diye yakarışlarına bir tek o şahit oldu. O da haklı…

Bir serinin bitişini belgeler gibi katlayıp cüzdanıma koyuyorum delilini. Bir gün dönsen bile sana öğrettiğim gibi; “Aşk vida mı ki çıkarıp tekrar takasın?” diyeceğim. Bu cümleyi kendine de söylediğin için algıda sorun çekmeyeceksin.

Ve ben
Cebimde
Sol gözü kör
Bir gece ile
Sevmiş
Biri
Olarak
Kalacağım
Sadece
Sevmiş